Anderhalf uur in een bubbel van warme schoonheid bij dodenmis  Verdi

Wat er buiten ook mag woeden aan virussen en andere ongeregeldheden, de anderhalf uur dat dit Requiem duurt, zaten musici en publiek in een bubbel van warme schoonheid, veroorzaakt door zowel de heerlijke muziek van Verdi als het begeesterde spel van orkest, koor en solisten.

‘Gewoon doen wat Verdi voorschrijft’, was het nuchtere commentaar van Van Hessen op bijzonderheden als momenten van onverwachte stilte, een zinvolle dynamiek van uitersten en een orkestrale kleuring waar je kippenvel van krijgt.

Vanaf maat één was duidelijk dat Van Hessen voor de inhoud ging en niet voor het effect. Dus geen lawaaierige solisten met een eigen agenda (nou ja, tenor Eric Reddet kwam er af en toe bij in de buurt) geen overrompeling door grote gebaren en een overdaad aan fortissimi, maar ingetogenheid die het karakter van een gebed benaderde, van deemoed en menselijke twijfel.

En vanaf diezelfde maat één raakte je als luisteraar geïnfecteerd met de oprechtheid van de emotie, met de sfeer van eerbied en collectieve behoefte om er samen iets moois van te maken. De hoge kwaliteit van het orkest, de trefzekerheid van het koor, de persoonlijke inbreng van de solisten (met als hoogtepunt het indringende Libera me door sopraan Charlotte Janssen), ze maakten dat dit prachtige werk ademloos en in weldadige saamhorigheid werd beleefd.